මට නොතේරෙන කවි

ඇසුවාම මගෙන්
මම දන්න තරම්
හිස් අහස දුරයි
ලඟ දුර බොහොමයි
                                 හිත ලඟ පුරුදු
                                 නෑ එහෙම නෙවෙයි
                                 ඔව් අහස දුරයි
                                 ලං වෙනු බැරිලූ
නොදැනෙන්නෙ කිමැයි
ඒ සවිය මගෙයි
ඒ සුවඳ හුරුයි
හිත රැවටුනි දෝ
                                ලං වෙන්න නෙවෙයි
                                ලඟ නැති දුකටයි
                                හිත රැදුන සෙනේ
                                හරි හිස් දුකලූ